Już jakiś czas temu napisałam tę miniaturkę, ale dopiero teraz została zabetowana. I w ogóle jakoś tak wyszło. ^^"
Jestem ciekawa, co o tym sądzicie.


Jesteś wampirem. Polujesz.
Biegniesz. Pęd powietrza rozwiewa twoje włosy. Targa ubraniami. Czujesz jak niesforne kosmyki omiatają twoją twarz. Uwielbiasz to uczucie. Czujesz się wtedy taki wolny, lekki. Świat pada do twych stóp. Bierzesz głęboki oddech. Przymykasz oczy z zadowoleniem. Las pachnie tak intensywnie… Niedawno padało. Wszystko jest takie mokre i świeże. I ... piękne. Jeszcze przez chwilę napawasz się tym uczuciem. Oddychasz spokojnie, ciesząc się wolnością. Ale nigdzie nie ma twojej ofiary. Nie możesz jej wyczuć. Jesteś na siebie zły. Szukasz jej już od tak dawna... Czujesz narastające zniecierpliwienie. Pragnienie daje o sobie znać w bolesny sposób.
Już od dawna nie polowałeś.
Nagły powiew wiatru... Dociera do ciebie zapach tak słodki, jak żaden inny. Intensywny, piękny, ciężki. Przytłaczająco słodki. Mimowolnie rozszerzasz nozdrza, żeby mogło dotrzeć do ciebie jeszcze więcej tej woni. Potwór w twoim wnętrzu budzi się. Ryczy. Łaknie tylko jednego – tej słodkiej krwi. Twoje oczy stają się ciemne z pragnienia. Przyspieszasz. Już nie biegniesz, a mkniesz przez las. Prawie nie dotykasz ziemi... Zdajesz się frunąć. Nie zauważasz niczego poza zapachem. Tą kusząco słodką wonią... Wszystko wokół mijasz niesamowicie szybko. Kontury zdają się być zamazane. W twoim gardle wybucha pożar. Pragnienie znów daje o sobie znać, ból narasta. Możesz tylko przełykać jad, wciąż napływający do ust, lecz nawet on nie ugasi szalejącego płomienia.
Ofiara jest już blisko. Czujesz to. Przyspieszasz jeszcze bardziej. Już nie możesz się doczekać. Kolejny podmuch wiatru. Kolejna fala bólu i przyjemności. Ten zapach cię oszałamia. Sprawia, że zapominasz o wszystkim. Chcesz już tylko poczuć w gardle tę cudownie ciepłą krew. Zaczynasz wyobrażać sobie jak wspaniała będzie ta uczta. Jak przyjemnie będzie zatopić zęby w ciele ofiary. To będzie ukoronowanie dzisiejszego dnia. Przecież polujesz już od świtu w poszukiwaniu najdoskonalszej z nich. Niemal od zawsze poszukujesz tej jedynej, niepowtarzalnej woni. Znalazłeś ją właśnie dziś. W tym lesie.
W końcu dostrzegasz swoją ofiarę. Stoi samotnie pośród drzew. Jeszcze nie wie, że tu jesteś. Nie ucieka. Niczego nieświadoma czeka właśnie na ciebie.
Choć to wydaje się niemożliwe, przyspieszasz jeszcze bardziej. A może tak ci się tylko zdaje...? Szalejesz na jej widok. Już nie możesz doczekać się tej uczty. Pragniesz być tam. Tuż koło niej. Nagle zaczynasz odczuwać irracjonalny strach o to, że ktoś zabije ją przed tobą. Boisz się o to, że ktoś tam przybędzie, zanim zdążysz dotrzeć na miejsce. Jesteś przez to wściekły. Ogarnia cię szał na myśl o nieistniejącym przeciwniku. Jednak nie poddajesz się. Tylko zaczynasz pragnąć jej jeszcze bardziej. Powstrzymujesz w sobie warkot, który chciałeś wydać. Mógłby on przecież, zaalarmować twoją ofiarę. A może raczej zdobycz?
W końcu dobiegasz na miejsce. Dla niej pojawiasz się tam niespodziewanie. Z nikąd. I niespodziewanie wszystko znika. Zanim mogła cię ujrzeć uchwyciłeś ją w żelaznym uścisku. Teraz nikt inny nie jest w stanie ci jej odebrać. Z twojego gardła trawionego ogniem wyrywa się szaleńczy chichot. Serce twojej ofiary przyspiesza. Słyszysz ten rytm.
Złapałeś ją. Nareszcie... Jeszcze przez chwilę upajasz się cudownym zapachem. Ale nie możesz już wytrzymać ani chwili dłużej. Odgarniasz powoli włosy z szyi dziewczyny. Muskasz ją nosem. Przerażona próbuje uwolnić się z twojego uścisku. Ale jest już za późno. Złapałeś ją... W euforii przez chwilę smakujesz jej skóry. Ten zapach doprowadza cię do szaleństwa. Nie możesz wytrzymać ani sekundy dłużej. Wbijasz zęby w jej szyję. Ona krzyczy. Szarpie się. Ale nie zwracasz na to uwagi. W końcu możesz rozkoszować się tym smakiem. Wniebowzięty wciąż pijesz i pijesz. Zatracasz się w tym doznaniu smakując każdy łyk.
Jednak jej życie nieubłaganie przemija. Czujesz ciało wiotczejące w twoim uścisku. Łapczywie spijasz ostatnie krople krwi, znajdujące się w martwym już ciele. Ona nie żyje. Niedowierzając temu, jeszcze przez chwilę trzymasz ją mocno. Ale zaraz wracasz do rzeczywistości. Twój oddech uspokaja się. Oczy stają się na powrót krwistoczerwone. Czujesz się teraz nasycony, szczęśliwy. A jednocześnie ci żal, bo wiesz, że już nigdy nie przeżyjesz czegoś takiego.