Dzięki. Mam nadzieję, że Zenon niedługo wpadnie

Interesting, very interesting;P;P

wydaje mi sie że ta historia nie zatoczy koła, a Bella zacznię coś zmieniać w swoim życiu...
(np. specjalnie wczesniej przyjedzie do Forks, żeby poznać Edzia) chociaż to moje teorie...;]

z niecierpliwością czekam na więcej;D

W związku z pozytywnym przyjęciem prologu wstawiam rozdział pierwszy już dziś.
Ups... ^^" Myślałam, że wyjdzie mi dłużej, ale trochę nie wyszło... Ale w zamian obiecuję, że rozdziały będą się pojawiać często.

Rozdział pierwszy

Czemu Edwarda tu nie ma? Dlaczego do mnie nie przybył? Przecież żył już od kilkudziesięciu lat, doskonale wiedział gdzie mieszkam, ale czemu do mnie nie przybył? A może mnie nie pamiętał? Może nie wiedział o moim istnieniu? A jeżeli tylko ja pamiętałam, o tym, co nas łączyło? W takim razie, dlaczego tylko ja pamiętałam?
Takie myśli ciągle krążyły po mojej głowie. Analizowałam całe moje poprzednie życie, zastanawiając się, dlaczego Cullenowie nie dają znaku życia. Udawałam normalne dziecko. W szkole nie wychodziłam przed szereg ujawniając moją wiedzę, ale też nie udając mniej uzdolnionej osoby.
Przez długi czas nie mogłam przyzwyczaić się do wyglądu wszystkich, których znałam. Zobaczywszy kogoś znajomego po raz pierwszy w moim nowym życiu, przeżywałam wstrząs. Wszyscy zaskakiwali mnie swoimi młodym wyglądem. Przecież pamiętałam ich jako osoby starsze, a z ich śmiercią pogodziłam się już dawno temu. Przez moją pamięć absolutną, duchy przeszłości nawiedzały mnie przez całe życie.
Byłam chyba najtrudniejszym w wychowaniu i jednocześnie najwspanialszym dzieckiem dla swojej matki. Renee nie miała ze mną typowych problemów wychowawczych. Często mówiła, że jestem jej wyjątkowym dzieckiem. Ale czasem wydawało mi się, że wolałaby żebym jako niemowlę budziła ją w nocy, gdy byłam trzylatką robiła awantury w sklepie, a jako sześciolatka nie chciała chodzić do szkoły, zamiast być dzieckiem bardzo spokojnym, inteligentnym i ze zniszczoną psychiką. Tak. Od kiedy nauczyłam się mówić chodziłam na terapię. W końcu byłam przecież osobą dorosłą zamkniętą w ciele dziecka. Ciągle rozmyślałam o mojej rodzinie. Tęskniłam za mężem, córką, przybranymi rodzicami i rodzeństwem. Ale przede wszystkim tęskniłam za Edwardem i nocami, które spędzaliśmy razem w naszym domku. To dlatego konieczne były wizyty u terapeuty. Żebym zapomniała i nie tęskniła za tym, za czym tęsknić nie mogłam.
Przez siedemnaście lat ciągle jeździłam na letnie wakacje do Charliego. Gdy byłam młodsza zawsze był ze mną. A kiedy jeździł na ryby z Billy’m, zostawałam w La Push, całe dnie spędzając z Jacobem i jego siostrami. Byliśmy dla siebie jak brat i siostra. Kiedy skończyłam dziesięć lat miałam więcej swobody. Wybierałam się na piesze wycieczki po Forks, często chodziłam na spacer do lasu. Kilka razy odwiedziłam nawet naszą magiczną polanę.
Tak upływało mi powoli życie. Rosłam, poznawałam nowych ludzi, obserwowałam, zapamiętywałam. Odliczałam dni do mojego stałego wyjazdu do Forks.

~*~

W końcu doczekałam się tego. Renee i Phil pobrali się, a ja w końcu wróciłam do domu, jakim było Forks.
Kiedy już się rozpakowałam, oznajmiłam Charliemu, że chcę pojechać na jazdę próbną furgonetką. Ojciec (tak jak zresztą wszyscy) nie sprzeciwiał mi się. Ludzie chyba podświadomie czuli, że wiem co robię. Z radością zasiadłam przed kierownicą mojej czerwonej staruszki. Po raz pierwszy od siedemnastu lat pozwoliłam sobie, żeby zawładnęły mną emocje. W końcu zobaczę moją ukochaną rodzinę. Jechałam do Cullenów. Nie byłam jeszcze pewna co im powiem, ale miałam nadzieję, że Alice mi pomoże. Pewnie już wie o mojej wizycie.
Wokół panowała niesamowita cisza, którą przerwał tylko dźwięk zatrzaskiwanych drzwi furgonetki. Byłam bardzo spokojna i szczęśliwa. Uśmiechnęłam się do siebie. Jasper będzie zaskoczony - pomyślałam. Weszłam po schodach na werandę i bez wahania otworzyłam drzwi. Za progiem zobaczyłam komitet powitalny. Carlisle, Esme, Alice i Jasper stali na wzniesieniu, przy fortepianie. Próbowali się uśmiechać, ale byli bardzo zmieszani. Uśmiechnęłam się do nich, rozglądając się za Edwardem. Mój ukochany schodził właśnie ze schodów. Spojrzał na mnie, a potem poczułam silne pchnięcie. Usłyszałam chyba jeszcze nieludzki wrzask, warkot.
A potem była tylko nicość. Po pewnym czasie zrozumiałam, że Edward mnie zabił. Uświadomiłam sobie, że przyjazd do Cullenów był największą głupotą jaką zrobiłam. Zapomniałam o najistotniejszych rzeczach. Wszyscy już od dawna nie polowali, a ja pachniałam nadzwyczajnie. Przez pewien czas dziwiłam się, że pamiętam to wszystko. Nie wiedziałam też, dlaczego byłam świadoma swojej śmierci. Po długim czasie doszłam do wniosku, że jest to związane z moim odradzaniem się. Nie rozumiałam dlaczego tak się działo. Postanowiłam teraz przemyśleć wszystko i ustalić jakiś sensowny plan działania.

o jacie, jacie...
chce wiecej.!
nie no... oczywiście cierpliwie poczekam na to co stanie się teraz;]

Nie, nie, jeszcze kilka... naście rozdziałów przed nami.
Dzięki za miłe komentarze, cieszę się, że Wam się podoba. ^^

Pójdzie narmalnie do szkoly jako martwa... fazowo

nie miałam okazji tego przeczytać aż do tej pory
nie mogę się opszeć  :
,,Dziewczyno pisz!"

jedyna droga to droga do sukcesu
czego ci bardzo życzę ...